Në bodrumin e një muzeu të vjetër në një fshat në Shqipëri, një grua 78-vjeçare mbron mbetjen e fundit të një diktatori.
Sabire Plaku është dyshuese për çdo të huaj që vë këmbë në fshatin e saj të largët Labinot në Shqipërinë e mesme.
Nëse sheh një vizitor, ose dëgjon praninë e tyre, 78-vjeçarja ndalon gjithçka që bën dhe nxiton nga shtëpia që ndan me të bijën, duke kaluar një kopsht me perime, pemë frutore dhe pula që enden, drejt asaj që dikur ishte më muzeun e fshatit.
Shpatullat e saj në një xhaketë blu të marinës, me mëngë të varura pa push, Sabire ndalon për frymë. Edhe pse shtëpia e saj mbikëqyr muzeun e dikurshëm, ajo duhet të ecë 100 metra para se të ngjitej në një shpat të pjerrët me baltë për ta arritur atë.
Për tre dekadat e fundit, ajo ka shërbyer si kujdestare e strukturës së braktisur dykatëshe në qendër të Labinot, dhe statujën prej bronzi tre metra (10 këmbë të gjatë), e cila shtrihet e fshehur në bodrumin e saj – një statujë i shefit të parë të shtetit komunist të Shqipërisë, Enver Hoxha.
Dhjetra përshkrime të tij qëndronin në të gjithë vendin gjatë asaj kohe, por tani kjo statuje që ruhet nga zonja Sabirestatuja e fundit e padëmtuar.
Labinot, në bashkinë e Elbasanit, ka popullsine e rreth 6,000 njerëzve. Rruga që të çon atje – si ato brenda fshatit – është e pjerrët, e ngushtë dhe e dobët ne mirëmbajtje. Njerëzit mbështeten në bujqësi dhe blegtori për të siguruar jetesën, ndërsa shumë të rinj emigrojnë përkohësisht në Greqi dhe Itali për të gjetur punë.
Banorët janë të kujdesshëm, posaçërisht njerëzve që vizitojnë muzeun e vjetër. Me kalimin e viteve, ata që kundërshtojnë trashëgiminë e Hoxhës kanë vandalizuar faqen në baza morale, ndërsa të tjerët janë përpjekur të vjedhin statujën për ta përdorur për hekurishte.
Por, pasi fshatarët të jenë të sigurt që një vizitor nuk ka ndonjë qëllim “të keq”, ata i ftojnë ata në shtëpi për kafe ose drekë. Kur u pyetën për të kaluarën e Labinotit, sytë e tyre ndizen dhe një shpërthim energjie duket se mbush trupat e tyre.
